"Արտեմիո Կրուսի մահը", պատառիկներ

  Վերջերս կարդում էի գրող Կարլոս Ֆուենտեսի "Արտեմիո Կրուսի մահը" վեպը: Մի քիչ դժվար ընթեռնելի, դժվարամարս ու խառը գրվածքը ինձ համար բացահայտումների մի ողջ աշխարհ եղավ, խրվելով դրա մեջ` ես մի քանի օրում կորցրեցի ու գտա ինձ: Գիրքը, որը իրենից ներկայացնում է իր կյանքի փուլերը լիարժեք ապրած, արդեն կաթվածահար մարդու խոհերն ու հիշողությունները, անցյալի, ներկայի, ապագայի ու ուղղակի երևակայության խառը զանգված է: Դժվար հասկանալի, հոգնեցնող, միաժամանակ անկասելիորեն  ձգող սուր հոգեբանական մի վեպ, որը դասվեց իմ կարդացած գրքերից ամենալավերի ցուցակում: Ուզում եմ ձեզ ներկայացնել ընթերցանության ժամանակ գրքից քաղված մի քանի պատառիկներ, գոհարներ, հուսով եմ` կհավանեք ու ամբողջ գիրքը կընթերցեք մի օր: Շատ բաներ, հնարավոր է` անհասկանալի ու անիմաստ համարեք, բայց եթե գիրքը կարդաք, այդ ամենը կթվա  վերին աստիճանի խորիմաստ ու հուզիչ: Անձամբ իմ հոգեկանի վրա խորը ազդեցություն է թողել սա: Մի խոսքո~վ`