Անժպիտ

  Դու ինձ ասեցիր, որ ժպիտս
  Վանող է:
  Սովորեցի չժպտալ-
  Ես շատ անհաղորդ էի,
  Ու ինձ ձգողական դաշտ էր
  հարկավոր:

  Դու ինձ ասեցիր, որ ժպիտս
  Վանող է,
  Ու ես ժպիտս մի-մի կայծ դարձրած`
  Անթեղեցի աչքերիս խորքերում-
  Կյանքն անհնար է առանց ժպիտի:

Անցումներում ու բակերում

  Կորած մի թերթ օրագրից...

 Անցումներում ու բակերում
  Շրջում է ոսկե քամին,
  Անցումներում ու բակերում,
  Որտեղ թափառում ենք մենք,
  Դու նկարում ես իմ աչքերը,
  Ու նրբորեն ձեռքս բռնում...

  Դու ամեն ինչի մասին ինձ պատմում ես,
  Իսկ գլխավորի մասին մոռանում:

Կյանքի գարուն

  

  Երեկ ձնծաղիկ տեսա: Փետրվարյան չոր ու կտրող քամուց դողդողացող դեղին նրբությունը ինձ ստիպեց, որ հավատամ հրաշքին: Գարուն է գալիս: Նորից: Շուտով... Իմ գարունը:

  Ես երբեք չեմ մարսի անցած տարին: Դա այն եզակի տարիներից մեկն էր, երբ համարյա ոչինչ չանելով ես այնքան բան արեցի, որ անցյալի վրա խփվեց «վայելված» դրոշմը: Բայց վայելք կա, որ չի մարսվում:

Խոսք հիշատակի

 

  Մենք զգում ենք քո կարիքը,
  Մեզ միշտ պետք են քեզ պես մարդիկ,
  Ավաղ, դաժան արհավիրքը
  Չի հարցնում ոչ մի կարծիք:

  Տերն ասում է. «Չպահեցիք,
  Դե ապրեցեք կորուստը մեծ,
  Ես կտանեմ նրան երկինք,
  Դուք էլ պահեք հուշը ձեր մեջ»:

Երբ կողքիս ես...

  Լուսանցքից մի քայլ այն կողմ...

  

  Առանց քեզ ապրել չեմ կարող ու չեմ ուզում:

  Լճացել է կարոտն իմ հոգում:

  Երանի տեսնեմ ժպիտդ գերող, քեզ տեսնեմ երջանիկ ոչ միայն երազում:

  Սրտումս է գրված անունդ, աչքերիս մեջ սերն է փայլում:

  Սիրելիս, եթե նույնիսկ ընկճված ես կամ էլ տրամադրություն չունես, նայիր աչքերիս ու կհասկանաս, որ այդ ամենն անցողիկ է, մնայուն է միայն սերը:

Վարդգես Պետրոսյան "Կրակե շապիկ"

 

 Յուրահատուկ գիրք, որը մտնում է իմ կարդացած գրքերի ոսկե ցուցակի մեջ: Այս գրքի շնորհիվ կարող ես սեփական ոչնչությանդ բախվելով` ինքնաճանաչման ճիշտ ուղու վրա կանգնել... Գիրքը գրել է հայ մարդ, գրել է հայկական հայացքներով ու հայերեն սրտով: Չկարդալ չի կարելի: Իսկ հիմա` մի քանի պատառիկ մեծ գրքից.

  

Սառը ձեռքեր ու մի բուռ ջերմություն...

  

  Մի օր մեր աչքերը հանդիպեցին իրար:

  Նոյեմբերյան մի ցուրտ ու անձրևոտ օր դու քո ափերի մեջ սեղմեցիր սառած մատներս, ու աչքերիցդ ժպիտ թափեցիր: Ձեռքերս, որոնք աշնան սկզբից մինչև գարնան ավարտը անտանելիորեն սառն են, չտաքացան, բայց հոգիս ջերմացավ: Դու ջերմացրիր իմ էությունը: Սիրվեցիր: 

  Ես նայում էի քո աչքերին ու երազում: Ինձ համար մի յուրահատուկ նուրբ ու գեղեցիկ արվեստ էր քո աչքերն ուսումնասիրելը: Աչքերիդ անխոս պրպտումների մեջ ես հետզհետե սկսեցի հասկանալ, որ կարող եմ հոգիս վերլուծել ու խմբագրել: Որ կարող եմ դառնալ ավելի լավը: Կարող եմ անցնել ինձ քեզանից բաժանող երազանքի բոլոր իրականացող փուլերն ու դառնալ ուրիշ մարդ: Դառնալ լիարժեք` լոկ քոնը լինելու համար: