Հեքիաթի հուշերով...

  Ես հիմա կուզենայի քեզ տեսնել, կուզենայի քեզ հիշեցնել քո մասին, իմ հեքիաթը, մեր լեգենդը ներկայացնել քեզ: Կուզենայի երկա~ր-երկար նայել աչքերիդ մեջ, ու ասել, թե ինչքան եմ կարոտել քո հոգու ջերմությանը: Ես այդպես էլ չհասկացա` ժպտու՞ն են քո աչքերը, թե՞ տխուր: Միայն դու ունես այդպիսի աչքեր, միայն քո աչքերում է կարելի գտնել այն ամենը, ինչը ուրիշների մոտ մի-մի հատ է տրված:
  Երբ իմ աշխարհը սկսեց բաժանվել երկու մասի, երբ թղթի ճերմակի վրա անջնջելի սևով սկսեցին դաջվել իմ հույզերի վկաները, ես ունեցա քեզ:
 

Երազների հավերժություն

  Մարդկային ոչ մի զգացմունք հավերժ չէ: Գալիս է մի պահ` ուրախանում ես, մի պահ` տխրում, մի պահ` նախանձում, խանդում, ջղայինանում... Ու մի պահ է գալիս, երբ այդ ամենը դառնում է հիշողություն. մարդկային բոլոր զգացմունքները հավաքվում են հիշողության շրջանակներում ու անմահանում:
  Երազն էլ է դառնում հիշողություն: Երազը, որ դու ես: Մարդու երազները իրեն են բնութագրում, կազմում նրա բնավորության ու հոգեկանի հիմքը: Բայց, վերջին հաշվով, երազն էլ է դառնում հիշողություն: Դառնում է հիշողություն, երբ առաջին անգամ մանկապարտեզից տուն ես գալիս` էլ երբեք չգնալու համար, երբ դպրոց ես գնում-դպրոցը ավարտում, ընդունվում համալսարան, սիրահարվում... Երբ տեսնում ես մանկության ընկերուհուն` իր փոքրիկի ձեռքը բռնած, կամ երբ պարում ես սիրելի քրոջ, եղբոր հարսանիքին: Այդ բոլոր պահերին մեռնում են երազները, մեռնում ու դառնում հավերժ:

Մի օր կգամ...

  Ես կգամ մի օր: Երբ հիշողությանդ բոլոր ծալքերում խավար կլինի, երբ ոչ մի ձևով չես կարողանա վերականգնել իմ հուշը, ես կգամ քեզ մոտ: Ու կփորձեմ հիշեցնել, թե ով էի քեզ համար: Կամ` ով ես դու ինձ համար... Մի օր ես կգամ, ու կգտնեմ քեզ դժբախտ, ինչպես թողել էի, կամ երջանիկ, ինչպես տենչում էի, որ լինես: Կգամ, ու կնայեմ աչքերիդ.
  -Հիշու՞մ ես ինձ:
  Եվ քեզ կնետեմ անթիվ-անհամարների մեջ ինձ փնտրելու մշուշի գիրկը:

  Մի օր ես կգամ, երբ դու, քեզ այդքան հպարտացնող քո տաղանդից հոգնած, վայր դրած կլինես զենքերդ, կգամ, ու կստիպեմ քեզ երկու քայլ մոտենալ իմ հոգուն: Կստիպեմ քեզ հերձել իմ հոգին: