Ես նայում էի քո աչքերին ու երազում: Ինձ համար մի յուրահատուկ նուրբ ու գեղեցիկ արվեստ էր քո աչքերն ուսումնասիրելը: Աչքերիդ անխոս պրպտումների մեջ ես հետզհետե սկսեցի հասկանալ, որ կարող եմ հոգիս վերլուծել ու խմբագրել: Որ կարող եմ դառնալ ավելի լավը: Կարող եմ անցնել ինձ քեզանից բաժանող երազանքի բոլոր իրականացող փուլերն ու դառնալ ուրիշ մարդ: Դառնալ լիարժեք` լոկ քոնը լինելու համար: 
Վերջերս կարդում էի գրող Կարլոս Ֆուենտեսի "Արտեմիո Կրուսի մահը" վեպը: Մի քիչ դժվար ընթեռնելի, դժվարամարս ու խառը գրվածքը ինձ համար բացահայտումների մի ողջ աշխարհ եղավ, խրվելով դրա մեջ` ես մի քանի օրում կորցրեցի ու գտա ինձ: Գիրքը, որը իրենից ներկայացնում է իր կյանքի փուլերը լիարժեք ապրած, արդեն կաթվածահար մարդու խոհերն ու հիշողությունները, անցյալի, ներկայի, ապագայի ու ուղղակի երևակայության խառը զանգված է: Դժվար հասկանալի, հոգնեցնող, միաժամանակ անկասելիորեն ձգող սուր հոգեբանական մի վեպ, որը դասվեց իմ կարդացած գրքերից ամենալավերի ցուցակում: Ուզում եմ ձեզ ներկայացնել ընթերցանության ժամանակ գրքից քաղված մի քանի պատառիկներ, գոհարներ, հուսով եմ` կհավանեք ու ամբողջ գիրքը կընթերցեք մի օր: Շատ բաներ, հնարավոր է` անհասկանալի ու անիմաստ համարեք, բայց եթե գիրքը կարդաք, այդ ամենը կթվա վերին աստիճանի խորիմաստ ու հուզիչ: Անձամբ իմ հոգեկանի վրա խորը ազդեցություն է թողել սա: Մի խոսքո~վ`
Գիտե՞ս, ես քեզ սպասում եմ: Գտիր իմ հետքը: Գիտե՞ս, դու կարող ես: Ու ես դա չեմ ուզում քեզ ու քո շնորհքին վերագրել: Չեմ ուզում, որովհետև ուզում եմ հիշես, որ գնալուցս առաջ ես քեզ իմ մտքերի ոտնահետքը ցույց տվեցի, որ հեշտ գտնես իմ անցած ուղին: Ուզեցի, որ հիշես ինձ, չկորցնես հուշս:
-Ես ե՞րբ պիտի խելքի գամ:
Ես հիմա կուզենայի քեզ տեսնել, կուզենայի քեզ հիշեցնել քո մասին, իմ հեքիաթը, մեր լեգենդը ներկայացնել քեզ: Կուզենայի երկա~ր-երկար նայել աչքերիդ մեջ, ու ասել, թե ինչքան եմ կարոտել քո հոգու ջերմությանը: Ես այդպես էլ չհասկացա` ժպտու՞ն են քո աչքերը, թե՞ տխուր: Միայն դու ունես այդպիսի աչքեր, միայն քո աչքերում է կարելի գտնել այն ամենը, ինչը ուրիշների մոտ մի-մի հատ է տրված:
Մարդկային ոչ մի զգացմունք հավերժ չէ: Գալիս է մի պահ` ուրախանում ես, մի պահ` տխրում, մի պահ` նախանձում, խանդում, ջղայինանում... Ու մի պահ է գալիս, երբ այդ ամենը դառնում է հիշողություն. մարդկային բոլոր զգացմունքները հավաքվում են հիշողության շրջանակներում ու անմահանում:
Սիրում եմ, երբ մարդիկ ստիպում են ինձ հորինել: Հորինել արև, հորինել ջերմություն, ժպիտ, սեր, լեգենդ... Հորինել այն, ինչ չկա: Շատ եմ սիրում, երբ մարդիկ ստիպում են ինձ հորինել իրենց, իրենց դեմքով կերտել այնպիսի նոր կերպար, ինչպիսին երևի երազել են լինել: Ու ես էլ հորինել եմ: Հորինել եմ իրենց ներշնչածով: Եվ, ամեն անգամ զգալով իմ ստեղծածի կատարելությունը` հիացել եմ անմնացորդ ու սիրահարվել իմ մտքի ծնունդին, ինչպես քանդակագործներն են գործը ավարտին հասցնելուց հետո հիանում անշունչ, անզուգական գեղեցկությամբ: 
Նորից գիշեր... Ինչքան ժամանակ է` իմ գիշերները ուշանում էին, կամ ես նրանց շուտ չէի ընդունում` չգիտեմ: Իսկ հիմա ես ուղղակի ինքս եմ ստեղծում իմ գիշերները: Ապրելու համար: Ամենաիսկական կյանքը գիշերն է լինում, երբ մարդ մնում է իր մտքերի, երազանքների, հուշերի հետ, երբ հերթական գիրքը կարդալ-վերջացնելուց հետո սկսում է ինքն իր մեջ քննարկել կարդացածը, իրեն պատկերացնել գրքի յուրաքանչյուր հերոսի փոխարեն...